وهابیت، در چهار قرن اخیر، چالشی جدی را فرا روی جهان اسلام و بلکه به یک معنا فراروی جامعه بشری قرار داده و در سطحی وسیع بدان دامن زده است. دانشمندان اسلامی که به دقت حرکات این جریان را رصد مینمودند و از همان آغاز افق های دوردست این جریان را مشاهده می کردند، از بدو پیدایش این فرقه، به گونه های مختلفی در افشاگری و تبیین انحرافات آن کوشیده و به نقد آن همت گمارده اند؛ به نحوی که از پافشاری اکید آنان بر این رسالت، به خوبی این نکته استفاده می شود که ضرورت نقد این جریان در ارتکازات ذهنی آنها، امری روشن و بدیهی بوده است و با توجه به اینکه نظریه رقیبی نیز در این زمینه در میان نبوده است، به نظر می رسد همین دو نکته علت نپرداختن بسیاری از بزرگان به صورت فصلی جداگانه در این موضوع باشد؛ به طوری که می بینیم عمدتاً با فراغت از این امر، به موارد نقد همت نهاده اند. بنابر آنچه گفته شد، ابتدا به این پرسش می پردازیم که اساساً نقد این فرقه از چه ضرورت یا ضرورتهایی برخوردار است؟
)