مسئله زیارت قبور از صدر اسلام مطرح بوده است. در قرآن به‌صراحت، دستوری برای رفتن به زیارت قبور یا منع از آن وجود ندارد. با دقت در روایاتی که از پیامبر اکرم6 در مجامع حدیثی شیعه و سنی نقل شده است، برمی‌آید که زیارت قبور مسلمانان و طلب آمرزش برای آنان در زمان رسول الله6 امری رایج بوده است و نه‌تنها خود آن بزرگوار به زیارت مقابر می‌رفته است. بلکه دیگر مسلمانان و پیروان خود را نیز بدین کار ترغیب می‌کرده است. علمای اسلام نیز همواره با اتکا به نصوص فراوانی که وجود دارد، زیارت قبور امامان و اهل بیت را جایز و بلکه مستحب می‌دانند و آن را موجب ثواب و برکت دنیا و آخرت می‌شمارند.
ابن‌تیمیه و شاگردانش و به تبع آنها وهابیت، با طرح ایراداتی راجع به این موضوع، دنیای اسلام را در مقابل خود قرار دادند. اولین واکنشها در برابر این جریان، از سوی خود اهل‌سنت صورت گرفت و آثار زیادی در این‌باره نوشته شد؛ از جمله شفاء السقام سبکی، وفاء الوفاء سمهودی، جوهر المنظم ابن‌حجر مکی که در اینجا ما بر آنیم تا گزارشی از کتاب الجوهر المنظم ارائه دهیم.
)