کارشناسی ارشد مؤسسۀ مذاهب اسلامی، پژوهشگر مؤسسۀ دار الإعلام لمدرسة أهل البیت.
چکیده
یکی از روایاتی که در تمام کتاب‌های رواییِ مذاهب اسلامی ذکر شده، «حدیث غدیر» است. این حدیث بر واقعه‌ای دلالت دارد که در صحرای غدیر صورت گرفته است و در این واقعه، پیامبر اکرم$ جانشینِ خود را به مردم معرفی کرده‌اند. علامه حلی با استناد به آیات و روایات، وصایت حضرت علی% در غدیر را ثابت کرده است؛ با وجود این، ابن‌تیمیه حدیث غدیر را تضعیف و تکذیب کرده است. وی مدعی است که چون حدیث غدیر در کتب صحیحین نیامده است، پس روایتی ضعیف است. این در حالی است که حاکم نیشابوری و البانی روایت غدیر را «علی شرط الشیخین» تصحیح کرده‌اند؛ بنابراین، این روایت از حیث سند در اعلی مراتبِ صحت است و از حیث دلالت نیز بر وصایتِ حضرت علی% صراحت دارد؛ زیرا لغت‌شناسان تصریح کرده‌اند که مراد از «مولی»، اولویت است. همچنین قراینی عقلی، همچون جمع‌کردنِ مردم توسط پیامبر$ در سرزمینی خشک و اظهار جملۀ «من کنت مولاه فهذا علی مولاه» از سوی ایشان، آن‌هم در آخرین روزهای حیاتشان، دلالت بر وصایت و خلافت دارد، نه بر محبت؛ زیرا محبت مسلمانان به توصیه نیازی ندارد و وظیفۀ همگان است. این پژوهش با بهره‌گیری از کتاب‌های فریقین و با توجه به سند حدیث، دلالت حدیث و قراین قطعی در آیات و روایات، این نتیجه را به مخاطب ارائه داده است که دیدگاه علامه حلی) مورد تأیید است.
)