کارشناس‌ارشد مذاهب اسلامی و دانش‌پژوه مؤسسۀ دار الإعلام لمدرسة أهل البیت.
چکیده
سلفیۀ جهادی به‌عنوان گروهی که تنها راه گسترش اسلام را جهاد مسلحانه می‌دانند، در پیشبرد اندیشۀ خود به رفتارهای ناشایستی در مقابل مخالفانِ خود اقدام می‌کنند؛ از‌این‌رو، ضمن تفسیر «جهاد» به «قتال»، به جواز گردن‌زدنِ مخالفان خود و اسیران قائل‌اند. تکفیری‌ها برای مشروعیت‌بخشی به این عملکرد خود، به آیاتی از قبیل آیۀ 4 سورۀ محمد، آیۀ 12 و آیۀ 67 سورۀ انفال و همچنین به وعدۀ پیامبر$ به مشرکان قریش بر ذبح آنان، اقدام خلیفۀ دوم در اذن‌‌دادن بر گردن‌زدن ذوالخویصره، سیرۀ پیامبر$ در گردن‌زدنِ اسیرانِ بدر و به روایاتی از قبیل «إنما بعثت بضرب الرقاب» استناد می‌کنند؛ ولی با بررسیِ صورت‌گرفته در این استدلال‌ها معلوم شد که آیات مورد استناد، هیچ دلالتی بر جواز گردن‌زدن ندارند و روایات نیز ضمن ضعف سندی و تقطیعِ صورت‌گرفته، در کتاب‌های رواییِ معتبرِ اهل‌سنت نیامده‌اند؛ از‌این‌رو قابل‌اعتماد نیستند. علاوه بر آن، معارف ناب اسلامی از اموری که باعثِ نشان‌دادنِ چهره‌ای خشن از اسلام می‌شود، به‌شدت نهی کرده است. در این نوشته با تکیه بر منابع کتابخانه‌ای و اینترنتی، ضمن تحلیل و توصیف دیدگاه سلفیۀ تکفیری در شیوۀ رفتار با اسیر، به نقد این دیدگاه پرداخته شده است.
)