این نوشته به بیان و نقد آرای ابن تیمیه در شأن نزول آیه مباهله میپردازد. وی در کتاب منهاج السنّه آیه مباهله را به‌عنوان یکی از خصائص حضرت امیرالمؤمنین7 مورى نقد قرار داده است. او با اعتراف به نزول آیه مباهله در شأن اهلبیت و شمول اهلبیت به حضرت علی و فاطمه زهرا و امام حسن و حسین:، حضور ایشان را در جریان مباهله فضیلتی برمیشمارد، با این حال معتقد است پیامبر نیازی به دعای اهلبیت: برای مباهله نداشت و این حضور از خصایص حضرت علی7 به‌شمار نمی آید؛ چون عنوان «نفس» در آیه مباهله دلالت بر مساوات ندارد و عنوانِ (أَبْنَاءَنَا وَنِسَاءَنَا وَأَنْفُسَنَا) در آیه مباهله عام است که شامل غیر اهلبیت: هم میشود؛ زیرا کسی به غیر ایشان در آن زمان برای مباهله نبود. این نوشتار با نقل روایات و کلمات علمای اهل‌سنّت، ادّعاهای ابن تیمیه را بی اساس و باطل می‌داند، و آیه مباهله را دلیلی محکم بر فضیلت حضرت امیرالمؤمین علی7 می‌شمرد.
)