کارشناسی ارشد مذاهب اسلامی، پژوهشگر مؤسسه دارالاعلام لمدرسة اهل البیت
چکیده
ابنتیمیه با تقسیم توسل به مشروع و غیر مشروع، بعضی از اقسام توسل را جایز و بعضی را بدعت دانسته است. وی توسل به ذات، جاه و مقام پیامبران، چه در حال حضور و چه در حال ممات را بدعت دانسته است. مهمترین دلیل ابنتیمیه بر بدعت بودن توسل، فعل و سیره پیامبر و سلف است. او معتقد است که از ناحیه پیامبر و سلف، دلیلی بر جواز توسل به ذات و جاه و مقام وجود ندارد. این در حالی است که روایات متعددی در منابع معتبر وجود دارد که سلف، به ذات، جاه و مقام پیامبر، در حال حیات و ممات توسل کردهاند. توسل شخص نابینا به پیامبر، یا توسل عمر بن خطاب به عباس بن عبدالمطلب، نمونههایی از این روایات است که تصریح بر جواز توسل به ذات و مقام دارد. این پژوهش بر اساس مبانی سلفیه، به تحلیل و نقد دیدگاه ابنتیمیه در موضوع توسل پرداخته است.